این فرد نادری است که دوست دارد صدای خود را در یک ضبط صدا بشنود. به نوعی جعلی به نظر می رسد – انگار به شخص دیگری تعلق دارد.
برای دانشمندان علوم اعصاب، این کیفیت دیگر بودن بیش از یک کنجکاوی است. اسرار بسیاری در مورد منشأ توهم باقی مانده است، اما یک فرضیه نشان می دهد که وقتی افراد صداهایی را می شنوند، افکار خود را می شنوند که به عنوان افکار یک فرد دیگر توسط یک گیج مغزی مبدل شده است.
دانشمندان می‌خواهند بدانند چه بخش‌هایی از مغز به ما اجازه می‌دهد تا خودمان را در حال صحبت تشخیص دهیم، اما مطالعه این موضوع با استفاده از ضبط صدای افراد دشوار است. هنگامی که صحبت می کنیم، نه تنها صدای خود را با گوش های خود می شنویم، بلکه تا حدی آن را هنگام عبور ارتعاشات صوتی از استخوان های جمجمه احساس می کنیم.
مطالعه ای که روز چهارشنبه در ژورنال Royal Society Open Science منتشر شد، یک راه حل را انجام داد. تیمی از محققان بررسی کردند که آیا افراد با استفاده از هدفون های رسانای استخوانی که صدا را از طریق ارتعاش منتقل می کند، می توانند صدای خود را با دقت بیشتری تشخیص دهند یا خیر. آنها دریافتند که ارسال فایل ضبط شده از طریق استخوان‌های صورت، تشخیص صدای افراد غریبه را برای افراد آسان‌تر می‌کند، و این نشان می‌دهد که این فناوری راه بهتری برای مطالعه نحوه صحبت کردن ما ارائه می‌دهد. این یک گام بالقوه مهم در درک منشأ صدای توهم است.
پاوو اورپیک، محقق فوق دکتری در موسسه فناوری فدرال سوئیس که این مطالعه را رهبری می کرد، گفت: صدای ضبط شده ما بیشتر از چیزی است که ما انتظار داریم. لرزش جمجمه باعث می شود صدای شما برای خودتان عمیق تر از شنونده به نظر برسد. اما حتی تنظیم ضبط‌ها به گونه‌ای که صدای کمتری داشته باشند، تجربه شنیدن صدای شما را دوباره ایجاد نمی‌کند. به عنوان یک جایگزین، تیم سعی کرد از هدفون های رسانای استخوانی استفاده کند، هدفون هایی که به صورت تجاری در دسترس هستند و اغلب بر روی گونه های شنونده درست در جلوی گوش قرار می گیرند.
این تیم داوطلبانی را ضبط کرد که هجای “آه” را می گفتند و سپس هر صدای ضبط شده را با صداهای دیگر ترکیب کردند تا صداهایی تولید کنند که از 15 درصد صدای یک فرد و سپس 30 درصد و غیره تشکیل شده بود. سپس، از برخی سوژه‌ها خواستند با هدفون‌های رسانای استخوانی به یک سری صداها گوش دهند، در حالی که دیگران از هدفون‌های معمولی استفاده کردند و گروهی دیگر بلندگوهای رایانه لپ‌تاپ را امتحان کردند. داوطلبان نشان دادند که آیا فکر می کنند هر صدا شبیه صدای خودشان است یا خیر.
به گفته این تیم، افرادی که هدفون های رسانای استخوانی دارند، به احتمال زیاد صدای خود را به درستی تشخیص می دهند. هنگامی که محققان آزمایش مشابهی را با استفاده از صدای دوستان آزمودنی‌ها انجام دادند – جفت‌هایی از دوستان به طور خاص برای مطالعه انتخاب شدند – متوجه شدند که هدفون رسانای استخوانی هیچ تفاوتی در کمک به افراد برای شناسایی صداهای آشنا ندارد. تنها تشخیص صدای خود آنها بود که آسان‌تر شد و نشان می‌داد که دستگاه‌ها بخشی از آنچه را که ما احساس می‌کنیم و می‌شنویم در حین صحبت کردن، بازسازی می‌کنند.
این دری را برای درک اینکه چگونه مغز فرد این اطلاعات حسی را دریافت می کند و آن را به شناخت خود تبدیل می کند باز می کند. در مطالعه‌ای که سال گذشته منتشر شد، این گروه فعالیت عصبی افرادی را که این وظایف گوش دادن را انجام می‌دهند، ثبت کردند و وجود شبکه‌ای از مناطق مغزی را گزارش کردند که در حین کار افراد برای شناسایی خود فعال می‌شوند.
دکتر اورپیک پیشنهاد می‌کند اگر دانشمندان بتوانند بفهمند که مغز چگونه مفهوم خود را از صدا می‌سازد، شاید بتوانند آنچه را که در افرادی که صداهایی را در سرشان نمی‌شنوند متفاوت است، باز کنند. شاید اگر عملکرد این ابزار با اختلالات روانپزشکی مرتبط باشد، شاید روزی گوش دادن به صداهای ضبط شده، از جمله صدای خود، با دستگاه های هدایت استخوانی، به پزشکان در تشخیص کمک کند.
در واقع، این تیم قبلاً شروع به مطالعه کرده است که افرادی که بخش‌هایی از مغزشان را برداشته‌اند – برای مثال برای درمان صرع مقاوم به دارو – چگونه این کار را انجام می‌دهند. دکتر اورپیک با اشاره به یافته های یک مطالعه که هنوز توسط همتایان مورد بررسی قرار نگرفته است، گفت: هر چه شبکه خودشناسی مغز توسط این جراحی بیشتر مختل شود، کار خودشناسی دشوارتر می شود.
برای یک بیمار، که شخصیتش پس از عمل جراحی تغییر اساسی کرد و در نهایت به اختلال شخصیت مرزی تشخیص داده شد، این آزمایش یک الگوی شگفت‌انگیز را نشان داد.
دکتر اوریپیک گفت: “هر بار که صدای او را می شنید، فکر می کرد که شخص دیگری است.” “و هنگامی که شخص دیگری را می شنود، می گوید “این من هستم.”