شانون کامینگز، 53 ساله، پس از مرگ همسرش، لری، استاد کالج، بر اثر کووید-19 در مارس 2020، تلاش کرده است تا جلو بیفتد.
او از خانه خود در میشیگان به کالیفرنیای جنوبی پرواز کرد تا با اعضای خانواده و دوستانش در کنسرت هری استایلز شرکت کند. او هفته ای دو بار با کلاس های گروه درمانی خود ملاقات می کند. او دوباره شروع به بیرون رفتن برای ناهار در انظار عمومی کرد، قدمی که سال ها طول کشید.
او گفت: «ما بیش از یک میلیون نفر را در این همه گیری از دست دادیم. زندگی نکردن من باعث افتخار هیچ یک از آنها نیست.
با این حال، او همچنان با نقطه عطفی که کشور در روز پنج شنبه رقم خواهد زد دست و پنجه نرم می کند: چیزی شبیه به پایان رسمی بیماری همه گیر، زیرا دولت بایدن به اورژانس بهداشت عمومی کروناویروس سه ساله اجازه می دهد – و یک اعلام جداگانه اضطراری ملی – منقضی شدن
خانم کامینگز گفت: «احساس می‌کنم برخی از مردم هرگز واقعاً قبول نکردند که یک وضعیت اضطراری در جریان است. “این واقعاً برای ما که واقعاً از این باخت تجربه کرده‌ایم دردناک است.”
پایان وضعیت اضطراری بهداشت عمومی کروناویروس در ایالات متحده زمانی اتفاق می‌افتد که واکسن‌ها موثر و به طور گسترده در دسترس هستند، آزمایش‌ها به راحتی قابل دسترسی است و درمان‌ها از ابتدای همه‌گیری بهبود یافته است.
بیش از 1.1 میلیون آمریکایی بر اثر کووید جان خود را از دست داده اند و میزان مرگ و میر در ماه های اخیر به طور قابل توجهی کاهش یافته است. در سال‌های 2020 و 2021، این سومین علت شایع مرگ بود. در این مرحله در سال 2023، داده های اولیه نشان می دهد که به رتبه هفتم کاهش یافته است.
اما اقدام دولت بایدن که از روز پنجشنبه اجرایی می‌شود، برای بسیاری از آمریکایی‌هایی که اعضای خانواده و دوستان خود را در اثر همه‌گیری از دست داده‌اند، با احساسات متفاوتی مواجه شده است.
برای برخی از مردم این نگرانی ایجاد کرده است که این همه گیری یک بار دیگر سیاسی شده است.
کوری لوسینیان، ساکن فلوریدا که پدرش، راجر آندرولی، در سال 2020 بر اثر کووید درگذشت، گفت: “چیزی که باعث تحریک مردم می شود این است که “اکنون می دانیم که مجبور نیستیم کارها را ببندیم یا ماسک بزنیم.” یک نگاه صمیمی و از نزدیک به رنج. و من را به این باور رساند که ما تصمیمات عجولانه یا بی نتیجه نگرفتیم. اینها انتخاب هایی بودند که باید انجام می دادیم و دلایل خوبی برای آنها وجود داشت.»
برای دیگران، استقبال از آقای بایدن است که کشور در مکانی متفاوت از قبل قرار دارد.
وینسنت تونستال که در شیکاگو زندگی می‌کند و برادرش ماروین را در نوامبر 2020 بر اثر ویروس از دست داد، گفت: “فکر نمی‌کنم زود باشد، و هیچ احساس سختی ندارم که او این کار را انجام دهد.”
آقای تونستال گفت که او همچنان نسبت به بسیاری از افراد در مورد کووید محتاط تر است و زمانی که در یک فضای عمومی سرپوشیده است و در رفت و آمد روزانه خود در قطار از ماسک استفاده می کند. هر اشاره ای به کووید او را به یاد برادرش می اندازد، درد طولانی مدتی که فقط برای کسانی که مردم را در این همه گیری از دست داده اند می شناسند.
او گفت: «متاسفانه وقتی به کووید و همه‌گیری فکر می‌کنم، افکار او با هر دوی این موارد در هم تنیده می‌شود.
پاملا ادیسون، یک بیوه کووید، مادر دو فرزند و مدافع بازماندگان، گفت تصمیم دولت برای اجازه دادن به پایان مهلت اضطراری یادآوری است که دولت فدرال می‌تواند برای کودکانی که والدین و مراقبان خود را از دست داده‌اند کارهای بیشتری انجام دهد.
او گفت: «بچه ها مدام نادیده گرفته می شوند. ما نمی خواهیم در مورد آنها صحبت کنیم. مثل این است که ما نمی خواهیم در مورد این واقعیت صحبت کنیم که آنها وجود دارند.
پایان اعلام اضطراری می‌تواند منجر به هزینه‌های جدید برای آزمایش کرونا شود، زیرا پس از روز پنجشنبه، بیمه‌گران خصوصی دیگر ملزم به پوشش حداکثر هشت آزمایش در خانه در ماه نخواهند بود.
لورا جکسون که همسرش چارلی را بر اثر ابتلا به ویروس کرونا از دست داد، ضرورت این حرکت را زیر سوال برد. او گفت که باقی گذاشتن آمریکایی‌ها با هزینه‌های غیرمجاز مرتبط با ویروس، معادل «پس انداختن آن» به مردم است، در حالی که این کشور برای یک بیماری همه‌گیر آینده آماده نیست.
او با اشاره به اینکه هنوز در مورد منشا ویروس در چین سؤالاتی وجود دارد، گفت: «کارهای بسیار بیشتری باید انجام شود. ما نباید منابع را خاموش کنیم.»
برای خانم جکسون، که در شارلوت، NC زندگی می‌کند، پایان روز پنجشنبه طبقه‌بندی بیماری همه‌گیر به‌عنوان اورژانس بهداشت عمومی تقریباً با سالگرد مرگ همسرش در 17 می 2020 مصادف شده است. او گفت که هر دو روز او را پر کرده است. با ترس
او هنوز هم به طور مرتب با افرادی روبرو می شود که واقعی بودن کووید را انکار می کنند یا به این معنا هستند که شوهرش به دلیل شرایط قبلی مرده است، اظهار نظری که گزنده است.
خانم جکسون گفت: «هرگز احساس نکردم کسانی را که از دست داده‌ایم تصدیق می‌کنیم. من احساس می‌کنم که ما همیشه عجله داشته‌ایم که از آن جلو برویم. اما هنوز خیلی واقعی است.»