با وجود تمایل شدید سالمندان به بالا رفتن سن، مدل دهکده یک گزینه بوتیک باقی مانده است.

توسط جودیت گراهام

بیست سال پیش، گروهی از افراد مسن پیشگام در بوستون، سازمانی نوآورانه برای افراد متعهد به سالمندی در محل ایجاد کردند: دهکده بیکن هیل، یک باشگاه اجتماعی یکپارچه، گروه داوطلب، مرکز فعالیت، گروه پشتیبانی همتا به همتا. و شبکه برای خدمات مختلف.

پیام آن مبنی بر «می‌خواهیم در خانه‌ها و جامعه‌مان پیر شویم» در آن زمان پیشگام بود و توجه گسترده‌ای را به خود جلب کرد. کارشناسان پیش‌بینی کردند که روستاها همسایگان را برای خدمت به همسایگان بسیج می‌کنند، افراد مسن را در جوامع خود لنگر می‌اندازند و به بخشی ضروری از زیرساخت‌های سالمندی در آمریکا تبدیل می‌شوند.

امروزه، ۲۶۸ روستا با بیش از ۴۰۰۰۰ عضو در ایالات متحده وجود دارد، و ۷۰ روستا دیگر در حال توسعه هستند – با توجه به اینکه چقدر سخت است که این سازمان ها از زمین خارج شوند، یک دستاورد قابل توجه است. اما با توجه به نیازهای ۵۴ میلیون سالمند کشور، این اعداد یک افت در سطل است. و روستاها همچنان یک بوتیک هستند، نه یک بازار انبوه، گزینه ای برای قدیمی شدن در محل.

اکنون، افرادی که در جنبش روستا سرمایه گذاری کرده اند، سؤالات سختی در مورد آینده آن می پرسند. آیا می‌توان این سازمان‌های مردمی را به‌طور گسترده‌تری در جوامع سرتاسر کشور با بالا رفتن سن بچه‌های بومی گسترش داد؟ آیا آنها می توانند فراتر از ریشه های سفیدپوست و طبقه متوسط ​​خود حرکت کنند و اعضای گسترده تر و متنوع تری را جذب کنند؟ آیا آنها می توانند شراکت هایی ایجاد کنند که آنها را در پایه عملیاتی و مالی با ثبات تری قرار دهد؟

روستاها ویژگی های مشترکی دارند، اگرچه هر کدام منحصر به فرد هستند. سازه های کالبدی علیرغم نامشان جزء روستاها نیستند. در عوض، آن‌ها سازمان‌های عضویت هستند که توسط و برای افراد مسن ایجاد شده‌اند و هدفشان کمک به مردم برای زندگی مستقل و ماندن در خانه‌های خود است. به طور معمول، روستاها به ترتیب دادن خدمات برای اعضا کمک می کنند: یک دستکار برای تعمیر شیر آب شکسته، یک ماشین برای رفتن و برگشتن به وقت پزشک، شخصی برای تمیز کردن حیاط یا پارو کردن برف. بیشتر کار را داوطلبان انجام می دهند.

همچنین، روستاها اعضا را به یکدیگر متصل می‌کنند، میزبان گروه‌های گفتگو، حمایت مالی از گردش‌ها، ارائه کلاس‌ها و سازماندهی رویدادهای اجتماعی هستند. نانسی سرونتی، ۷۲ ساله، یک وکیل بازنشسته محاکمه که نزدیک به پنج سال پیش به دهکده بیکن هیل پیوست، گفت: “من مدت طولانی اینجا زندگی کرده ام، اما واقعاً افراد زیادی را که در همسایگی من زندگی می کنند، نمی شناسم.” اکنون، به دلیل روستا، تقریباً همیشه با افرادی در خیابان ملاقات می کنم که می توانم توقف کنم و به آنها سلام کنم.

در اصل، این مدل از کمک همسایه‌ها به همسایگان می‌تواند در انواع جوامع، متناسب با نیازهای خاص، کار کند. اندرو چارلاخ، استاد بازنشسته سالمندی در دانشگاه کالیفرنیا-برکلی و محقق برجسته در روستاها، معتقد است که پتانسیل رشد قابل توجهی است – دیدگاهی که چندین متخصص دیگر پیری هم دارند. کار او نشان داده است که اعضای دهکده در مورد پیری در محل اعتماد بیشتری دارند، زیرا انتظار دارند پشتیبانی در زمان نیاز وجود داشته باشد.

با این حال، در عمل، استقلال شدید روستاها “ما به روش خودمان انجام خواهیم داد”، اتکای آنها به مجموعه ای از بودجه (حقوق عضویت، کمک های مالی کوچک و کمک های مالی) و دشواری درگیر نگه داشتن داوطلبان و اعضا قابل توجه بوده است. موانع رشد

پایداری درازمدت دهکده‌ها نیازمند حمایت و ارتباط نهادی بیشتری است، چه از سوی دولت‌های محلی یا ایالتی، یا آمریکایی‌های قدیمی.[s] Scharlach به من گفت که برنامه ها یا مشارکت با ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی.

سوزان مک وینی مورس، ۸۸ ساله، یکی از بنیانگذاران دهکده بیکن هیل، گفت: “ما در ایجاد حس جامعه و دادن حس تعلق و مراقبت به مردم بسیار عالی عمل کرده ایم.” اما آیا کاری که ما انجام می‌دهیم می‌تواند به طور کلی مقیاس‌بندی شود؟ این سوال حیاتی است.»

در نظر بگیرید که روستاها چقدر کوچک هستند. طبق آخرین داده‌های شبکه روستا به روستا، ملیتی که بهترین شیوه‌ها را منتشر می‌کند، ۳۵ درصد ۵۰ یا کمتر عضو سازمان دارند. فقط ۶% بیش از ۴۰۰ دارند. بودجه متوسط ​​است، با دو سوم روستاها با ۷۵۰۰۰ دلار در سال یا کمتر و تنها ۳% بیش از ۴۰۰۰۰۰ دلار هزینه می کنند.

جوئل شاپیرا، که به مدت شش سال در هیئت مدیره شبکه روستا به دهکده خدمت کرده است، گفت: «آنچه شما دارید، سازمان‌های بسیار مستقل و فرامحلی هستند که تلاش می‌کنند تا سرشان را بالاتر از آب نگه دارند، و ناکارآمدی‌های زیادی دارند. “آنچه شما نیاز دارید، تلاش های سازمان یافته بیشتر برای گرد هم آوردن روستاها است.”

این در کالیفرنیا اتفاق می‌افتد، جایی که ائتلافی از روستاها به طور هماهنگ برای گسترش تأثیر خود و جستجوی بودجه دولتی کار می‌کنند. اخیراً، جنبش روستای کالیفرنیا، به نمایندگی از ۴۴ روستا با حدود ۷۰۰۰ عضو جمعی، یک درخواست بودجه ۳ میلیون دلاری به ایالت ارائه کرد، که در طرح جامع جدید خود برای سالمندی، داوطلبانه و سالمندی را پذیرفته است. شارلوت دیکسون، مدیر اجرایی جنبش روستایی کالیفرنیا، گفت که اولویت ها شامل آوردن روستاهای جدید و موجود به جوامع محروم و ایجاد یک موسسه آموزشی برای ترویج عدالت و شمول است.

گفتگوهای اولیه با Sistahs Aging with Grace & Elegance، یک سازمان کالیفرنیایی که به زنان سیاه پوست اختصاص دارد، در جریان است.

کارلین دیویس، یکی از بنیانگذاران Sistahs Aging، گفت: «این مفهوم که افراد جامعه از یکدیگر مراقبت می کنند، برای جامعه آفریقایی آمریکایی جدید نیست. اما داشتن آن در یک ساختار رسمی که پیری را احاطه کرده است، عمداً وجود ندارد. ما در مرحله‌ای هستیم که می‌پرسیم، “آیا می‌توانیم الگوی روستایی را تصور کنیم که از نظر فرهنگی پاسخگوی نیازهای جامعه ما باشد؟”

ائتلاف دیگر، تبادل روستاهای منطقه واشنگتن، نماینده ۷۵ روستایی است که در منطقه شهری واشنگتن دی سی افتتاح شده یا در حال توسعه هستند. به گفته گیل کوهن، هماهنگ کننده Age-Friendly DC، شرکت های وابسته در منطقه تا حدی توسط بودجه شهری حمایت می شوند، که در طول همه گیری سالانه به حدود ۱ میلیون دلار افزایش یافت.

با بودجه سالانه ۵۰۰۰۰ دلاری، Legacy Collaborative Senior Village به ۳۲۱ بزرگسال کم درآمد در منطقه، که بیشتر آنها آفریقایی آمریکایی هستند، کمک می کند تا به حمل و نقل، غذا، و خدمات خانگی و اجتماعی دسترسی داشته باشند و یاد بگیرند که چگونه از خود با ارائه دهندگان خدمات دفاع کنند.

کاترینا پولک، مدیر اجرایی موقت دهکده و مدیر عامل شرکت Dynamic Solutions for the Aging، گفت: “سالمندان در جوامع ما بسیار همسایه هستند، اما ما باید به آنها نشان می دادیم که چگونه می توانند کارها را در مقیاس بزرگتر انجام دهند، اگر آنها به طور جمعی کار کنند.” شرکت مشاوره.

در کلرادو، A Little Help استراتژی دیگری را دنبال کرده است که بسیاری از روستاها به آن فکر می کنند: ایجاد روابط نزدیک تر با سازمان هایی مانند آژانس های منطقه ای سالمندی، مراکز سالمندان و مجتمع های مسکونی سالمندان. باربارا هیوز سالیوان، مدیر ملی شبکه دهکده به روستا، گفت: «کووید الهام بخش نگاهی تازه به نحوه همکاری ما با شرکای جوامع خود شد.

از ژانویه ۲۰۲۰، A Little Help – که دارای ۹۷۰ عضو در کلانشهر دنور، شمال کلرادو و بخش غربی ایالت است – سالانه ۲۰۰,۰۰۰ تا ۲۵۰,۰۰۰ دلار از آژانس های منطقه ای محلی در مورد پیری دریافت می کند. خدمات پشتیبانی شده توسط این جریان مالی شامل تماس‌های مکرر «حالت چطور است»، ملاقات‌های حضوری، و «بسته‌های مهربانی» از کتاب‌ها، پازل‌ها یا خوراکی‌هایی که درب منزل اعضا انداخته می‌شود – که همه اینها انزوای اجتماعی را در طول همه‌گیری کاهش داد. هیلاری سیمونز، مدیر اجرایی A Little Help گفت.

از آنجایی که خدمات توسط دولت تامین می‌شود، A Little Help هزینه‌های عضویت را دریافت نمی‌کند، که می‌تواند برای بسیاری از افراد مسن‌تر بسیار بالا باشد. (بیکن هیل ویلج ۶۷۵ دلار در سال برای یک فرد و ۹۷۵ دلار برای یک زوج است، با هزینه های یارانه ای کمتر برای ۲۰ درصد اعضا.) در عوض، کمک های داوطلبانه می خواهد که ۲.۵ درصد از بودجه سالانه ۱ میلیون دلاری آن را تشکیل می دهد. بیشترین بخش، ۴۲ درصد، از خدمات غیرنقدی است که توسط ۴۰۰۰ داوطلب اهدا شده است.