آیا علم چاقی را دوباره به جلو آورده ایم؟

توسط دیوید اس. لودویگ

در اصل، ساده به نظر می رسد: کمتر بخورید و بیشتر حرکت کنید. این توصیه غذایی برای مقابله با چاقی دهه هاست که وجود داشته است. با این حال، علیرغم همه کالری‌شمارها، رژیم‌های غذایی و ورزش، نرخ چاقی در سراسر جهان همچنان بالا می‌رود. برای مثال، افراد در ایالات متحده در سال ۲۰۲۱ نسبت به سال ۲۰۲۰ سنگین‌تر بودند و افراد بیشتری را در معرض خطر ابتلا به دیابت و سایر بیماری‌های مزمن جدی قرار دادند. پس چرا این رویکرد برای کنترل وزن جواب نداده است؟

یک احتمال این است که ما به اندازه کافی تلاش نکرده ایم. شاید ما فاقد نظم و اراده برای حفظ عادات غذایی و ورزش سالم هستیم – چالشی که امروزه برای کسانی که با غذاهای ارزان، خوشمزه و بسیار فرآوری شده احاطه شده اند دشوارتر شده است.

یا شاید مشکل تمرکز بر خود “تعادل کالری” باشد. در مقاله‌ای اخیر، من و همکارانم این فرض اساسی را زیر سؤال می‌بریم که آیا دریافت کالری بیشتر از آنچه می‌سوزانید واقعاً علت اصلی چاقی است یا خیر. ما استدلال می کنیم که شواهد در واقع راه دیگری را نشان می دهد: ما به دلیل اینکه چاق تر می شویم به سمت پرخوری سوق داده می شویم (مجله آمریکایی تغذیه بالینی، doi.org/gmtn3z).

این ممکن است باورنکردنی به نظر برسد، اما جهش رشد نوجوانان را در نظر بگیرید. با افزایش سرعت رشد، نوجوانان ممکن است روزانه صدها کالری بیشتر از قبل مصرف کنند. آیا این “پرخوری” باعث رشد سریع می شود؟ یا آیا رشد سریع، که به کالری بیشتری برای ساختن بافت‌های جدید بدن نیاز دارد، نوجوانان را گرسنه‌تر می‌کند تا بیشتر غذا بخورند؟ واضح است که دومی، به عنوان بزرگسالان، مهم نیست که چقدر غذا بخورند، بلندتر نمی شوند.

کلید نحوه عملکرد این روش در چاقی، هورمون ها، به ویژه هورمون ذخیره کننده چربی انسولین است. کربوهیدرات های فرآوری شده و سریع هضم – غذاهایی مانند غلات صبحانه شیرین، چیپس سیب زمینی و نوشیدنی های شیرین – سطح انسولین ما را بسیار بالا می برند. این باعث می‌شود که سلول‌های چربی ما کالری زیادی دریافت کرده و ذخیره کنند و مقدار کمتری برای بقیه بدن باقی بگذارند. چند ساعت پس از خوردن یک وعده غذایی پر کربوهیدرات، تعداد کالری در جریان خون به شدت کاهش می یابد، بنابراین پس از خوردن غذا زودتر گرسنه می شویم.

مثال دیگری را در نظر بگیرید: ادم، که در آن مایع اضافی در بافت‌های بدن، مانند پاها جمع می‌شود. افراد مبتلا به ادم، علیرغم وجود مقدار زیاد، تمایل دارند تشنه شوند، زیرا مایع در جایی که نیاز است در خون باقی نمی ماند. از این منظر، دشواری مقاومت در برابر گرسنگی که بسیاری از رژیم‌خواران دارند، نشانه‌ای از نظم ضعیف نیست، بلکه یک مشکل بیولوژیکی مربوط به نحوه توزیع کالری‌های مصرف‌شده توسط بدن ما است.

دو دیدگاه متضاد علت و معلول در چاقی پیامدهای کاملاً متفاوتی برای نحوه پیشگیری و درمان مشکلات وزن دارند. در حالی که رویکرد معمول بر روی مقدار خوردن تمرکز می‌کند، با نسخه‌هایی برای دریافت کالری روزانه، از نظر ما، تاکید باید بر روی چه چیزی بخوریم.

جایگزینی کربوهیدرات‌های فرآوری‌شده با غذاهای پرچرب – مانند آجیل، لبنیات پرچرب، روغن زیتون، آووکادو و شکلات تلخ – سطح انسولین را کاهش می‌دهد و کالری بیشتری از وعده غذایی برای بقیه بدن در دسترس می‌گذارد. به طور غیر شهودی، غذاهای پرچرب ممکن است به کاهش چربی بدن کمک کنند، امکانی که توسط آزمایش‌های بالینی در مقایسه رژیم‌های پرچرب با رژیم‌های کم‌چرب پشتیبانی می‌شود.

این طرز تفکر ممکن است به توضیح اینکه چرا محدودیت کالری معمولا مدت ها قبل از رسیدن یک فرد چاق به وزن ایده آل بدن با شکست مواجه می شود کمک کند. یک رژیم غذایی کم کالری و کم چرب، منبع انرژی محدودی را برای بدن محدود می کند و گرسنگی را تشدید می کند، بدون اینکه به استعداد زمینه ای ذخیره کالری بیش از حد در چربی بدن توجه شود. بر این اساس، کاهش وزن به نبردی بین ذهن و متابولیسم تبدیل می شود که احتمالاً اکثر افراد آن را از دست خواهند داد.

اگرچه تحقیقات بیشتری برای آزمایش این ایده تحریک آمیز مورد نیاز است، اما زمان آن رسیده است که فرضیات اساسی در مورد علت و معلول، کالری و افزایش وزن را که دهه ها بر تفکر ما تسلط داشته اند، زیر سوال ببریم.

دیوید اس. لودویگ یک محقق در بیمارستان کودکان بوستون است @davidludwigmd

بیشتر در مورد این موضوعات: